Bu yüzden kâinat çarkı bu hazîneyi ve bu hayatı korumak için çalışıyor. Her şey hayâta hizmet ediyor. Çünkü insan hem eşref-i mahluk ve hem de Allâh’ın nakş- âzamıdır. Onda Esmâ-i Hüsnâ tecellî ediyor.

Hele bir de mü’min ise onun değeri daha da yüksek ve daha değerlidir. Kalbinde îman olan kimse Allâh katında îmansıza göre daha kıymetli ve fazîletlidir. Kalbde îman gizli olduğundan, şeriat zâhire göre hükmeder. Bir insan, namaz kılıyor ve kelime-i tevhidi açıktan söylüyorsa, bu kimse müslüman sayılır. Peygamberimiz (sav) Üsâme bin Zeyd’i cihâda gönderdi. Sabah vakti düşmanla karşılaştılar. Düşman bozguna uğratıldı ve mağlup oldu. Bu arada Mirdas İbn-i Nehîk isimli bir çobana rastladılar. Mirdas bunları görünce, “Lâilâhe illallah” dedi. Kelime-i tevhîdi söyleyen kişi müslüman kabul edilir. Buna rağmen Üsâme, kargısı ile Mirdas’ı öldürdü. Koyunlarını da ganîmet olarak aldı. Medîne’ye varıldığında olayı duyan peygamber sallallâhu aleyhi ve sellem, pek üzüldü ve çok kızdı ve; “Ey Üsâme! Bu adamı “Lâilâhe illallâh” dedikten sonra niçin öldürdün? diye sordu.

Üsâme de, “Ölümden korktuğu için söyledi!” dedi. Peygamberimiz de, “Kalbini yarıp baktın mı da korkudan olduğunu anladın!” dedi.

Üsâme şöyle diyor: Resûlullah, “Niçin öldürdün?” sorusunu hiç durmadan tekrar ediyordu. Nihâyet ben, “Keşke bugünden önce müslüman olmayaydım, dedim.”

Üsâme’nin pişman olup yalvarması üzerine, peygamberimiz onun için istiğfarda bulundu ve bir köle âzad etmesini emretti. Bu olay üzerine Nisâ sûresinin 94. âyeti nâzil oldu ve Cenâb-ı Hak şöyle buyurdu: “Size selâm veren ve müslümanlık şiârını gösteren kişiye “sen mü’min değilsin” demeyin!

Îman, islâm, istikâmet, ilim, hilm, müsbet hareket, Kur’ân ve sünnet üzere kalınız.